Nabożeństwo
Pierwszych Piątków Miesiąca

Obietnice Pana Jezusa dane św.Małgorzacie Marii Alacoque dla czcicieli Jego Boskiego Serca:

1.Dam im wszystkie łaski, potrzebne w ich stanie.
2. Zgoda i pokój będą panowały w ich rodzinach.
3. Będę ich pocieszał we wszystkich strapieniach.
4. Będę ich bezpieczną ucieczką za życia, a szczególnie przy śmierci.
5. Wyleję obfite błogosławieństwo na wszystkie ich przedsięwzięcia.
6. Grzesznicy znajdą w Mym Sercu źródło nieskończonego miłosierdzia.
7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8. Dusze gorliwe szybko dojdą do wysokiej doskonałości.
9. Błogosławić będę domy, w których obraz Mego Serca będzie zawieszony i czczony.
10. Kapłanom dam moc kruszenia serc najzatwardzialszych.
11. Imiona tych, co rozszerzać będą to nabożeństwo, będą zapisane w Mym Sercu i na zawsze w nim pozostaną.
12. Przyrzekam w nadmiarze miłosierdzia Serca Mojego, że wszechmocna miłość moja udzieli tym wszystkim, którzy będą przyjmować Komunię Św. w pierwsze piątki przez kolejne dziewięć miesięcy, łaskę pokuty ostatecznej, że nie umrą w stanie niełaski Mojej, ani bez Sakramentów Św., i że Serce Moje stanie się dla nich bezpieczną ucieczką w godzinę śmierci.
 
 
 

Życie Kościoła na przestrzeni całej historii jest nieustannym hymnem wdzięczności i uwielbienia Miłości Bożej, która objawiła się w Jezusie Chrystusie. Sztuka starochrześcijańska ukazywała Chrystusa jako Dobrego Pasterza, który oddał życie za nas. Pobożność średniowieczna rozwijała kult Męki Pańskiej. W ikonografii przedstawiano Chrystusa jako Męża Boleści. Żywe było nabożeństwo do rany Jego boku i Jego Serca przeszytego włócznią żołnierza. Rozumiano, że jest to Serce naszego Zbawiciela, które tak bardzo umiłowało wszystkich ludzi. Serce to żywy symbol miłości Boga do ludzi.
W XIII wieku w klasztorze Sióstr Benedyktynek w Helfta dwie mistyczki: święta Mechtylda i św.Gertruda miały wielkie nabożeństwo do Serca Pana Jezusa. W tym samym wieku dwie polskie mistyczki: błogosławiona Dorota z Mątowów i błogosławiona Juta z Chełmży praktykowały nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusa.
W XVII wieku nabożeństwo to będą propagować znani teologowie: św.Franciszek Salezy, św.Jan Eudes, bł.Klaudiusz La Colombiere oraz polscy Jezuici: ojciec Tomasz Młodzianowski i ojciec Kasper Drużbicki.
Największy rozwój kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa  zaznaczył się od znanych objawień, jakie miała święta Małgorzata Maria Alacoque w Paray Le Monial we Francji. Pierwsze objawienie miało miejsce 27 grudnia 1673 roku w kaplicy Sióstr Wizytek, w święto liturgiczne św.Jana - Apostoła miłości.
Podczas pierwszego objawienia Zbawiciel powiedział do św.Małgorzaty: "Moje Boskie Serce goreje tak wielką miłością ku ludziom, a zwłaszcza ku tobie, że nie moge już powstrzymać w sobie płomieni tej gorącej miłości. Muszę je rozlać za twoim pośrednictwem i ukazać się ludziom, by ich ubogacić drogocennymi skarbami, które ci odsłaniam, a które zawierają łaski uświęcające i zbawienne, konieczne, aby ich wydobyć z przepaści zatracenia."
Niedługo po tym widzeniu święta Małgorzata otrzymała drugie objawienie, które uzupełnia pierwsze. Zobaczyła Serce Jezusa "jakby na tronie całkowicie z ognia i płomieni, jaśniejące bardziej niż słońce i otoczone cierniową koroną, z krzyżem na szczycie."
Zbawiciel powiedział, że pragnie gorąco, aby ludzie Go miłowali i dlatego właśnie objawia im swoje Serce wraz ze wszystkimi skarbami Bożej miłości, pełne łask, miłosierdzia i zbawienia. "To nabożeństwo - mówił do św.Małgorzaty - jest ostatnim wysiłkiem Mojej miłości i będzie dla ludzi jedynym ratunkiem w czasach ostatecznych."
W tym widzeniu został jeszcze dokładniej określony przedmiot kultu: niepojęta miłość Zbawiciela do ludzi, której symbolem jest Jego Najświetsze Serce.
Po raz trzeci objawił się Zbawiciel św.Małgorzacie Marii prawdopodobnie 2 lipca 1674 roku. Zobaczyła wtedy Chrystusa "jaśniejącego chwałą, ze stygmatami pięciu ran błyszczących jak słońce", który następnie ukazał jej "swoje miłujące i najbardziej godne uwielbienia Serce". Pozwalając wizytce wniknąć w cudowne głębie miłości, równocześnie skarżył się na niewdzięczność, oziębłość i wzgardę ludzi. Za te krzywdy i obrazy domagał się Pan Jezus zadośćuczynienia i wynagrodzenia. Zachęcał do tego szczególnie św.Małgorzatę: "Ty przynajmniej staraj się Mi zadośćuczynić, o ile to będzie w twojej mocy, za ich niewdzięczność."
Określił także praktyki wynagradzające: "Przede wszystkim przystępować będziesz do Komunii Świętej tak często, jak tylko pozwoli Ci posłuszeństwo..., zwłaszcza zaś przyjmować Mnie będziesz w każdy pierwszy piątek miesiąca..."
Wymienił również czuwanie nocne w każdy czwartek od godziny 23 do 24, czyli "godzinę świętą". Należało ją odprawić w zjednoczeniu z Nim, cierpiącym w Ogrodzie Oliwnym.
25 maja 1899 roku papież Leon XIII wydał encyklikę "Annum Sacrum" i dokonał poświecenia całego świata Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.
Wreszcie 8 maja 1928 roku Pius XI w encyklice "Miserentissimus Redemptor" usilnie zachęca do rozwoju kultu Serca Jezusowego oraz wynagradzania Mu za grzechy. Poleca też praktykę osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Zbawiciela.
 
 

O Jezu Najsłodszy, Odkupicielu rodzaju ludzkiego, wejrzyj na nas korzących się u stóp Twego ołtarza. Twoją jesteśmy własnością i do Ciebie należeć chcemy; oto dzisiaj każdy z nas oddaje się dobrowolnie Najświętszemu Sercu Twemu, aby jeszcze ściślej zjednoczyć się z Tobą. Wielu nie zna Ciebie wcale; wielu odwróciło się od Ciebie, wzgardziwszy przykazaniami Twemi. Zlituj się nad jednymi i drugimi, o Jezu najłaskawszy i pociągnij wszystkich do Świętego Serca Swego. Królem badź nam o Panie, nie tylko wiernym, którzy nigdy nie odstąpili od Ciebie, ale i synom marnotrawnym, którzy Cię opuścili. Spraw, aby do domu rodzicielskiego wrócili co prędzej i nie zginęli z nędzy i głodu. Króluj tym, których albo błędne mniemania uwiodły, albo niezgoda oddziela; przywiedź ich do przystani prawdy i jedności wiary, aby rychło nastała jedna owczarnia i jeden pasterz. Królem badź tych wszystkich, którzy jeszcze błąkają się w ciemnościach pogaństwa lub islamizmu, i racz ich przywieść do światła i Królestwa Bożego. Wejrzyj wreszcie okiem miłosierdzia Swego na synów tego narodu, który był niegdyś narodem szczególnie umiłowanym. Niechaj spłynie i na nich, jako zdrój odkupienia i życia, ta Krew, którą oni niegdyś wzywali na siebie. Zachowaj Kościół Swój, o Panie, i użycz mu bezpiecznej wolności. Użycz wszystkim narodom spokoju i ładu. Spraw, aby ze wszystkiej ziemi od końca do końca jeden brzmiał głos: Chwała bądź Bożemu Sercu, przez które stało nam sie zbawienie: Jemu cześć i chwała na wieki. Amen.
 
 

O Jezu Najsłodszy, któremu za miłość bez granic ludzie w niewdzięczny sposób odpłacają tak wielkim zapomnieniem, opuszczeniem i wzgardą, oto my, rzucając sie do stóp Twoich ołtarzy, szczególnym hołdem czci pragniemy wynagrodzić tę grzeszną oziębłość i krzywdy, jakie ze wszech stron ranią Najmiłościwsze Twoje Serce.
Pomni wszelako, że i sami nie zawsze byliśmy wolni od tych niegodziwości i dlatego żalem najgłębszym przejęci, błagamy najpierw o miłosierdzie dla siebie, gotowi dobrowolnym zadośćuczynieniem wynagrodzić nie tylko za grzechy, których samiśmy się dopuścili, ale i za występki tych także, co błąkając się zdala od drogi zbawienia, badźto, zatwardziali w niewierze, nie chcą iść za Tobą, Pasterzem i Wodzem, badź, zdeptawszy obietnice chrztu św., zrzucili z siebie najsłodsze jarzmo Twojego prawa.
Za te wszystkie opłakania godne występki, razem wzięte, chcemy wynagrodzić i każdy z nich z osobna pragniemy naprawić, a więc: brak skromności i wszelki bezwstyd w życiu i strojach, liczne owe sidła zastawione na niewinne dusze, pogwałcenie dni świętych, ohydne bluźnierstwa, miotane przeciwko Tobie i Twoim Świętym, obelgi rzucane na Twego Namiestnika i na stan kapłański, zbeszczeszczenie nawet samego Sakramentu Boskiej miłości przez zaniedbanie i przez okropne świętokradztwa, publiczne wreszcie wykroczenia narodów, wyłamujących się spod praw i kierownictwa ustanowionego przez Ciebie Kościoła.
Obyśmy krwią wlasną mogli zmyć te wszystkie zbrodnie! Tymczasem, aby naprawić zniewagę czci Bożej, składamy Ci zadoćuczynienie, jakie Ty sam Ojcu na krzyżu ofiarowaleś i które codzień na ołtarzach ponawiasz, w połączeniu z zadośćuczynieniem Bogarodzicy Dziewicy, wszystkich Świętych i pobożnych dusz wiernych, przyrzekając z głębi serca wynagrodzić - o ile za łaską Twoją stać nas będzie - za przeszłe własne grzechy i za obojetność na tak wielką miłość Twoją przez wiarę stateczną, czyste życie, dokładne zachowywanie ewangelicznego prawa, zwłaszcza prawa miłosci, tudzież postanawiamy nie dopuścić wedle sił do nowych zniewag i jak najwięcej dusz pociągnąć do wstępowania w Twoje ślady.
Przyjm, błagamy, o Najłaskawszy Jezu, za przyczyną Najświętszej Maryi Panny Wynagrodzicielki, ten akt dobrowolnego zadośćuczynienia i racz nas aż do śmierci zachować w wierności obowiązkom Twej św. służby przez ów dar wielki wytrwania, przez ktorybyśmy wszyscy w końcu doszli do tej ojczyzny, gdzie Ty z Ojcem i Duchem Świętym żyjesz i królujesz Bóg na wieki wieków. Amen.